राहुल गडेकर :पाच गझला

१.
युगाची रोखली आहे मनाची आर्तता कोणी
कशी अस्वस्थशी घेऊन फिरतो स्थैर्यता कोणी

कधीचा लोटतो आहे किनारा लाट लाटेवर
तरी पाहायची चाळून म्हणतो शक्यता कोणी

पहाटेचे खरे हो स्वप्न ते.. 'मी झाड झालेलो'
भले ह्या वागण्याला म्हणू दे मूर्खता कोणी

स्वतःची राहते स्पर्धा स्वतःशी.. हे खरे तरिही
गती ही वाढते बघुनी जवळचा धावता कोणी

जरा पण सांडला नाही चुरा कोठेच स्वप्नांचा
किती ही भोवताली ठेवलेली स्वच्छता कोणी

२.
खांदे उतरल्या शरीराची इतकी लगबग सावली कशी
थकल्यावरही ओढ राहते बघण्या माझी बाहुली कशी

बराच एन्जॉय करत आहे, आता मी हा एकटेपणा
सोबत्यांमधे राहून मला ही वेडी लत लागली कशी

हमसूहमसू छोटी मुलगी पुतळ्याला जाऊन बिलगली
कोण्या दगडाने हाक तिची गर्दीमध्ये ऐकली कशी

शब्दाने शब्द वाढला हा फार गौण मुद्दा आहे, हो !
मुद्दा आहे, समंजसांनी निष्कारण री ओढली कशी

आ वासून पायथा बसला, विचारात माथाही पडला
पायाविना अरुणिमा सिन्हा एव्हरेस्टवर पोचली कशी

पुष्कळ प्रयत्न केले तरिही बाई वदवू शकल्या नाही
पण खिशातली चिंच बोलली मधली सुट्टी लांबली कशी

३.
मुद्दामूनच दिसलो नाही
अडचणीमधे लपलेलो मी

लोकल बदलत बॅग पोचली
पर्सची कुठे चाहुल नाही

कष्ट पडत नाही डोळ्यांना
आपसूक मग गळते पाणी

काही मिनिटे पुढेच असते
घाई पण सवयीची झाली

वळून संधी पाहत होती
बघत राहिलो नुसता मीही

गुंता पिंजत बसतो मेंदू
कसली आलीय वामकुक्षी

वर्षोंवर्षाचे सहकर्मी
कामी म्हणून पडणे नाही

गेला मधला काळ शांतसा
जशा पहुडल्या निपचित गायी

दोन्ही मन मी तासली पुन्हा
पुन्हा लढाई निर्धाराची

बार रिता करणार आज ही
एक उदासी उतास आली

४.
निराशेतून येणारे तुला कळले कधी तर
सुरांचे अर्थ धुंडाळू नको नसले कधी तर

तळाशी गूढ काही चालले असणार नक्की
दगड टाकूनही नाही वलय उठले कधी तर

बघितली वाट पुष्कळ सांगणेही व्यर्थ आता
रखडलेले जुने इप्सित पुढे फळले कधी तर

उन्हाशी पाठशिविचा खेळ भर रंगात माझा
तुला सांगेन ते रोमांच.. तू पुसले कधी तर

भिती ही नेहमी असते मनाला लागलेली
चुकुन माझ्यातुनी मीपण कुठे ढळले कधी तर

स्वतःकरता जरासा वेळ मी काढीन म्हणतो
तुझ्या माझ्यातले अपघात हे टळले कधी तर

कधी अर्ध्यामधे मी डाव होता सोडलेला
मला ते राज्य आहे दयायचे जमले कधी तर

५.
असा नकळत तिने हळुवार माझा वाचला मिसरा
जणू काढून फेकावा कुणी डोळ्यातला कचरा

जवळचे काय या गर्दीत त्याचे हरविले आहे
किती बेचैन बोटांनी खिशाला हुडकतो सदरा

कुणालाही नवी नाही उपेक्षा जन्मदात्यांची
तुझाही जन्म झालेला कधी गावातुनी शहरा

घरी दोघेच असलेले कधी क्षण वेचले आपण
अता घर खायला उठते मधे नसला कुणी तिसरा

नको देहा असा धावूस अविचारी मनामागे
मनाचे काय; जायी उडुन, देहाला गिळे भवरा

तसा मी एकटा नाही इथे बसलोय झाडाशी
विचारांची डहाळी घालते आहे किती चकरा

६.
फक्त पत्राची मिळाली पोच आहे
उत्तराची वाट मी बघतोच आहे

दूरचे पोचून आधी ताटकळले
जवळचा अद्यापही येतोच आहे

पार सगळे पार हे बदलून गेले
पण जुना ठेला चहाचा तोच आहे

दूर का केलास भ्रम इतक्यात माझा
मी इथे नुकता जरा रमलोच आहे

एक टिचकी सौम्यशी काचेस देऊ
नितळसा दोघांमधे संकोच आहे

- राहूल गडेकर