सुप्रिया जाधव : पाच गझला

१.

अकाली कळ्या ह्या करपतात सोज्वळ
तुला काय सूर्या, उगव आणि मावळ !

कुठे पाळती ह्या नियम कोणताही ?
स्मृतींची अहोरात्र मेंदूत वर्दळ

सरींसोबती कोवळे ऊन यावे
तसे आसवांमागचे हास्य निर्मळ !

उसासे नजरभेट चुंबन अलिंगन
निवळले म्हणेतो पुन्हा सज्ज वादळ !

असे भुलवितो चित्त मृदगंध ओला
जणू तान्हुल्याचे सुगंधीत जावळ

तुला काय कळणार किंमत फुलांची ?
कधी बोचलेली नसावीच बाभळ

घरी परतताना तिन्हीसांज भासे
कुणी प्रेमिका सज्ज रेखून काजळ

२.

तुझ्या बेबंद वृत्तीचे तिने केलेय औक्षण
तुला अस्वस्थ का करते तिचे निर्लेप मीपण ?

तुझ्या भवती तुझा गोतावळा असतोच कायम
तुला कळणार नाही काय असते एकटेपण

तुझ्या हातात सोपवले जिने आयुष्य सारे
तिच्या नशिबात तू कायम दिली आहेस वणवण

मिळत नाही, निघत नाही, दिसे अस्पष्ट सारे
तुझ्या डोळ्यात गेलेला असावा रे धुलीकण

तुला पडताळण्यामध्ये मला स्वारस्य नाही
नकोसे वाटती आता तुला माझे-तुझे क्षण

तुझ्या-माझ्यामधेेे काहीतरी पूरक असावे
मला कळते, तुला वळते जगाशी राजकारण

अताशा काय निष्ठेला तुझ्या झाले कळेना
कशाने बेगडी वाटे तुला माझे समर्पण ?

३.

ह्याच एका काळजीने रात्रभर भिजते उशी
थेयरी तर पाठ केली, प्रॅक्टिकल देवू कशी ?

ह्याचसाठी काढले जाते तुला मोडीमधे
डाग नसलेला असा तू दागिना बावनकशी

रीत उरफाटी जगाची ठेवते नावे किती !
जी उतू जावू न दे, म्हणते तिलाही सांडशी*

एकदा काढेन म्हणते वेळ थोडासा तरी
एकदा करणार आहे मीच माझी चौकशी

पाहते आहेस का, गत काय ही झाली तुझी ?
माय गेली मरुन आणिक ओळखेना मावशी

ढासळू देवू नको, विश्वास राहो जागता
ऐक, पोखरतात पाया संशयाच्या ह्या घुशी

मी परीक्षा एकही देणार नाही ह्यापुढे
जीवना स्वीकार कर ना रे जशी आहे तशी !

खुलवितो सौंदर्य माझे एक हा काळा मणी
गोठ बिलवर पाटल्या अन व्यर्थ सोन्याची ठुशी

* (सांडशी- स्वयंपाकघरातला चिमटा)

४.

एक चिंता रात्रभर करते हमाली
षंढ निर्णय उपटतो नुसती दलाली

वाटते नापास मी होणार यंदा
नेमकी उत्तीर्ण होते त्याच साली

उथळ असताना तिने गोंगाट केला
गाठली खोली नदीने, शांत झाली !

रिंगणाबाहेर तू निर्धास्त वावर
आखले वर्तूळ माझ्या भोवताली

ज्या घरी चिटपाखराला वाव नव्हता
त्या घरी सर्रास चुकचुकतात पाली

उत्तरे देणे तिने अनिवार्य ठरवा
प्रश्न जर पडला तिला, काढा निकाली

राहिले नाही कुणीही भरवश्याचे
हो 'प्रिया' निर्धास्त मृत्यूच्या हवाली

५.

तो गेल्यावर गाडी अडली
जात दाखल्यावरची नडली

पदर फाटला आपुलकीचा
माणुसकी उघड्यावर पडली

फक्त एकदा मान तुकवली
सवय पुढे कायमची जडली

ओघळली आसवात स्वप्ने
उरली सुरली मनात सडली

गळे घोटले गेले होते
तरी एक इच्छा ओरडली

तिचे कुणीही ऐकत नव्हते
स्वतःशीच वेडी बडबडली

स्थान दिले मी मनात त्याला
मग नेमाने वारी घडली

- सुप्रिया जाधव