श्रीपाद जोशी : पाच गझला

१.
सावलीत राहिलीस टाळलीस तू उन्हे 

कोणत्या ऋतूत सांग पाहिलीस तू उन्हे ?

सूर्य आग घेउनी विसर्जनास यायचा 

लाट होउनी तृषार्त प्यायलीस तू उन्हे

एक चित्र राहिले अपूर्ण याचकारणे 

पावसातही कशास रेखलीस तू उन्हे..

सांडला असायचा सभोवतीस ताटवा 

एवढी फुले असून वेचलीस तू उन्हे

पावसातल्या उन्हात सप्तरंग चिंबले 

वाळण्या पुन्हा उन्हात घातलीस तू उन्हे..

२.

भारलेपण नष्ट होवो शेवटी 

रिक्तता रक्तात राहो शेवटी

ज्या क्षणी होते अनावर पौर्णिमा

 त्या क्षणाला तोल जावो शेवटी

प्रार्थना येतात कामी ईश्वरी 

कोणता पर्याय नसतो शेवटी

प्रश्न ओळीने छळाया लागले 

मी कुणाचा कोण होतो शेवटी..?

संयमाची ती नदी ओसंडली
तोल मी हरवून बसलो शेवटी

हुंदक्यांची मस्करी केली कुणी

फोडला उत्तुंग टाहो शेवटी

एक इच्छा जोर धरते रात्रभर

 एकदा तू भेट घेवो शेवटी

त्या कटाक्षाला तुझ्या ओवाळतो 

मग भले पाहो न पाहो शेवटी

ही फकीरी, चार कविता जाळता

वेदनेची राख राहो शेवटी

 ३.

प्रश्न आलो सोडुनी मी दूर आता

 उत्तरासाठी तुम्ही आतूर आता

झिंगतो पण तोल जाता जात नाही

 प्यायलो आहे तसा भरपूर आता

ते शहारे, वचन खोटे आणि शपथा 

हात सुटले वाट गेली दूर आता

मान्य केले मी कधी अस्तित्व माझे ?

दूर करण्याची सजा मंजूर आता

खरडल्या तंद्रीत तेव्हा चार ओळी 

काळ लिहितो त्यावरी मजकूर आता

लावलेले झाड माझे पूर्ण वठले 

यापुढे फुटणार ना अंकूर आता

आरत्या केल्या तुझ्या अन प्रार्थनाही

जाहले आयुष्य हे कापूर आता

ह्या कशा लपवायच्या काचा तडे मी ?

 फोडले मी आरसे चौखूर आता

लावली आहेस येथे आग जर तू
कर सहन थोडातरी तू धूर आता

४.

तुझी दिलेली शिक्षा का पुरणार मला 

हाच गुन्हा आजन्म पुन्हा सलणार मला

एक गोष्ट जी कधीच नाही उलगडली

 एक गोष्ट जी कधीतरी कळणार मला...

काय पाहिजे विचारले ना कुणी कधी 

मला नको ते.. तेच पुन्हा मिळणार मला ? 

कुठला निर्णय होता तुमचा झालेला ? 

कुठला निकाल हाती सोपवणार मला ?

रात्रीचे गेलेले वाजून दोन तीन चार 

कोण पहाटे येउन जोजवणार मला

वरवर सगळे छान आलबेल सुंदर पण

आत अनिश्चित काहीसे छळणार मला...

 ५.

छळू लागला उजेड येथे काळोखाला आता
कुणी ढकलले गर्तेमध्ये अंधाराला आता

एका नाजुक फांदीचा आधार निसटला हातुन
फक्त प्रवाही लाटा उरल्या आधाराला आता

पुढे पुढे तर नकारसुद्धा हवाहवासा झाला
कसे द्यायचे उत्तर कुठल्या होकाराला आता

त्या बाजारी शोभेची मी वस्तू झालो नंतर
मला ठेवले बघणाऱ्यांनी देखाव्याला आता

जीव कुणावर जडला आहे या हातांचा आता
कुठली मूर्ती येते आहे आकाराला आता

ज्यांची मुस्कटदाबी झाली त्यांना वाचा आली
नाही पारावारा उरला आक्रोशाला आता